Browsing Category
GREEK LANGUAGE & CULTURE
Δρ. Μάνος Δανέζης: Ας καταλάβουμε ότι το Σύμπαν απλώνεται παντού γύρω μας με τρόπο που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Το αόρατο αυτό Σύμπαν είναι γεμάτο από νόμους και πραγματικότητες που δεν εκφράζονται με όσα «κλασικά» μαθαίνουμε στα σχολεία μας. Αυτό το αόρατο στις αισθήσεις μας γεγονός, συνεχώς αποκαλύπτεται πειραματικά από τη σύγχρονη επιστημονική πραγματικότητα. (Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο John G-Mach για την αποστολή του επόμενου άρθρου το οποίο και αναδημοσιεύω).
Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό, Pablo J. Luis Molinero, «Morphogeny»
Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Της Νάνσυ Μπίσκα
Οι ημέρες των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς αλλά και των Φώτων προσφέρουν μία μοναδική ευκαιρία για ενδοσκόπηση, περισυλλογή και εσωτερική αναμόρφωση. Με οδηγό, την αξεπέραστη σε αξία, ελληνική γλώσσα θα προσεγγίσουμε ορισμένες λέξεις που χρησιμοπούμε καθημερινά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη βαθύτερη σημασία τους.
Η κατανόηση λέξεων όπως η Αλήθεια, η Γνώση, η Συνείδηση, η Μετάνοια, η Συγγνώμη και η Συγχώρεση συμβάλει στο να καταστεί ο ανθρώπινος ιστός της κοινωνίας μας πιο συνεκτικός. Σύμφωνα με τον Επίκουρο Καθηγητή Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάνο Δανέζη[1], το εννοιολογικό περιεχόμενο αυτών των λέξεων συμβαδίζει απολύτως με τη Σύγχρονη Επιστήμη καθώς η «Γνώση» και η «Συνείδηση» αναφέρονται σε παρελθοντικές ψεύτικες και παραπλανητικές πληροφορίες οι οποίες δημιουργούνται στο πλαίσιο της εγκεφαλικής εικονικής πραγματικότητας[2].
Ο Αριστοτέλης μας υπενθυμίζει ότι «Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει». Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους επιθυμούν την γνώση. Λέμε, μάλιστα, ότι αναζητούμε την αλήθεια μέσω της γνώσης. Τι σημαίνει όμως «Αλήθεια» και τι «Γνώση;»
«Φέρτε πίσω τους Έλληνες» δήλωσε στο τεύχος 238 του «Δαυλού», ο Αμερικανός διανοούμενος Bruce Thorton. “Ο Ελληνισμός δεν θα πεθάνει ποτέ, είναι η πρώτη και τελευταία ελπίδα της ἀνθρωπότητας. Οι Ελληνικές ιδέες για τον Πολιτισμό έδωσαν στην ανθρωπότητα τη μοναδική ελπίδα για ελευθερία και αξιοπρέπεια» δηλώνουν στο παρόν τεύχος (240) οι Αμερικανοί συνάδελφοί του και γνωστοί συγγραφείς του βιβλίου «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;», Victor Hanson και John Heath. Ο «Δαυλός» κατέγραψε τη συνομιλία του με τους δυο διανοούμενους, που είχε ως θέμα της την παγκοσμιότητα και διαχρονικότητα του Ελληνισμού.
«Η Θρησκεία περιορίζει τον πολιτισμό, στερείται λογικής από τη φύση της και αποτελεί τροχοπέδη στην Παγκοσμιότητα».
Nάνσυ Μπίσκα: Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι προϋποθέσεις για μία ‘υγιή’ παγκοσμιότητα; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που ενώνουν την ανθρωπότητα και ποια την διχάζουν;
This is my original unedited interview with Professor Bruce S. Thornton of the University of California at Fresno, published in Greek on Davlos Magazine (No. 238. Oct. 2001. pp.15255 15264)
Q. Would you comment please upon the two trends currently influencing American Academia today, that is, “Postmodernism” and “Multiculturalism?”
Postmodernism is an intellectually incoherent and childish fashion whose inconsistencies and errors of logic are easily identified. Briefly, postmodernism denies the possibility of stable truth, meaning, identity, etc. but of course itself is an ideology which claims to be meaningful and true. It’s like the old Greek riddle: ´All Cretans are liars.’ A Cretan said this! Postmodernism is not new, the radical Sophists of the later fifth century B.C. are their forefathers.
Multiculturalism is the heir of the romantic nationalism that emerged in Germany in the 19th century and whose monstrous offspring include fascism. The idea that individuals are to be defined and validated by their accidental birth into an ethnic category possessing mystical, unique qualities is irreconcilable with liberal democracy, which sees individuals as the locus of rights, not groups. Multiculturalism spawns identity politics, the attempt to secure privileges, rights, etc. for whole categories. Finally, these categories in the U.S. are predicated on victimization of the groups have validity because they are presumably the victims of oppression and exclusion. Thus, multiculturalism insidiously institutionalizes inferiority, since the victim is by definition less powerful than the victimizer.
Q. Why in your opinion these tendencies were created and supported by so many influential professors and how the academic society can accept the scientific falsehood (with pseudoscientific arguments and techniques) in the American Universities?
Το ενδιαφέρον θέμα της σχέσης της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και του Χριστιανισμού καθώς και τις διαφορές μεταξύ Επιστήμης και Επιστημονικής Κοσμοθεωρίας πραγματεύεται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης στη συνέντευξη που έδωσε στη Νάνσυ Μπίσκα, ο γνωστός καθηγητής Αστροφυσικής κ. Μάνος Δανέζης.
Περιοδικό “Ελληνική Αγωγή”, Ιούνιος 2001
Ν. Μπ. Το αντικείμενο της επιστήμης σας είναι πραγματικά τόσο εντυπωσιακό για όλους εμάς κ. Δανέζη..
Μ. Δ.Εξακολουθώ να πιστεύω πως η Αστροφυσική είναι μία επιστήμη σαν όλες τις άλλες, απλώς εσείς την αντιμετωπίζετε λίγο διαφορετικά, ίσως γιατί πάντα το αχανές σύμπαν, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, ενέπνεε στους ανθρώπους μια αίσθηση δέους.
Professor Athanasia Biska (Department of Languages, Literatures and Cultures) Instructor in Greek recently hosted the “Taste of Greece,” an event celebrating Greek culture and food. It takes place once per semester offering students the opportunity to share traditional homemade food and recipes with their classmates. Non- Hellenic heritage students have the opportunity to share flavors of their own culture. During the event, students shared funny stories of the Greek-American life and experience, presented “Greeklish” words and expressions, taught Greek traditional dances, and enjoyed Greek popular music.
Adelphi, College of Arts and Sciences News
By Professor Mary Lefkowitz, Andrew W. Mellon Professor in the Humanities at Wellesley College
*Published in the AHEPAN, Winter 2001
My family does not come from Greece, but whenever I return to Greece, I feel as though I have come home. I became a philhellene because when I was in the tenth grade I decided to study ancient Greek. Once I started to study ancient Greek, Ι couldn’t stop. I have never been able to learn enough about it. It’s not easy to explain why I should have become so obsessed with a language and a culture. But perhaps in the course of doing so Ι can suggest why the ancient Greeks deserve everyone’s continuing attention and respect.
Studying Ancient Greek is exciting because it brings you into direct contact with the past. The first Greek text I bought for myself was a copy of the New Testament. The original Greek was more powerful, and made better sense than the translation. But it was not until I began to read Aeschylus and Sophocles in Greek that I found that I could not be happy without studying the language. The poets can say what could not be said or perhaps even thought of in English. There are important grammatical differences. Greek verbs can convey the notion of continuous and discontinuous action, as well as of the timing of an action (past, present, future). They have a middle voice and optative as well as subjunctive. The use of personal endings and grammatical cases allows great flexibility in word order. And there are metaphors that have not survived in English, or in our way of looking at the world.
Της Νάνσυ Μπίσκα, περιοδικό Charismag, Sept 2017
Το Κομπολόι, με οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται, είναι ένα από τα πιο γνωστά, παράξενα και αμφιλεγόμενα αντικείμενα που χρησιμοποίησε ποτέ ο άνθρωπος και η ιστορία του πάντα χάνεται μέσα σε θρύλους, μύθους και παραδόσεις.Το άλλοτε λατρευτικό αυτό αντικείμενο έχει χάσει σήμερα την πρωταρχική κι αληθινή χρηστική και φιλοσοφική του αξία. Μέσα από μια πορεία λήθης έχει καταλήξει ν’ αποτελεί απλά και μόνο ένα διακοσμητικό αντικείμενο ή ένα παιχνίδι των δακτύλων μας σε στιγμές χαράς, λύπης ή ανίας. Ας ανιχνεύσουμε την ιστορική του πορεία μέσα από την έρευνα που έκανε η Γλύκα Μητσιού[1].
Η επικαιρότητα του “μοντέλου” της αρχαίας Σπάρτης: Συνεντεύξεις P. Cartledge, T. Gifueira, O. Murray
Της Νάνσυ Μπίσκα, “Δαυλός”, Τεύχος 250, Οκτώβριος 2002
