Της Νάνσυ Μπίσκα και της Διαμαντένιας Ριμπά
Greek News, 28 Σεπτεμβρίου 2015
Ένας αγνός πατριώτης, οραματιστής, ιδεαλιστής, φιλάνθρωπος και ηγέτης, ο Θεόδωρος Γ. Σπυρόπουλος, έφυγε από τη ζωή στις 25 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 75 ετών, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στους κόλπους της Ελληνοαμερικανικής Ομογένειας.
Το όνομά του ταυτίστηκε με τη σύγχρονη Ελληνοαμερικανική ιστορία, τις μεγάλες κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες της Ομογένειας, επί σειρά πολλών δεκαετιών, για θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά και των προσπαθειών για την ουσιαστική ανασύσταση του θεσμού του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού και την ανάδειξη των αυθεντικών ιδεών του Ελληνισμού, παγκοσμίως, ως αντίδοτου στην σημερινή κρίση αξιών. Στάση ζωής, με οδηγό τα λόγια του πατέρα του-ιερή παρακαταθήκη για τον ίδιο, ήταν να στηρίζεται πάντα στις δυνάμεις του, να σέβεται τον διπλανό του, να μοιράζεται τα αγαθά με όσους έχουν ανάγκη και να εξελίσσεται, πρωτίστως, πνευματικά.
Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα, σε μία από τις πιο δραματικές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας, κατά την πολεμική εποποιία του 1940. Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων βίωσε τον τρόμο και τον θρήνο του ολοκαυτώματος της γενέτειράς του. Βιώματα, που έμελε να μείνουν εφιαλτικά χαραγμένα στη μνήμη του σε ολόκληρη τη ζωή του. Κάθε φορά που επισκέπτονταν τη γενέτειρα, τα βήματά του τον οδηγούσαν στον λόφο του Καπή, εκεί όπου έλαβαν χώρα τα τραγικά γεγονότα, για να αποτίσει φόρο τιμής στους αδικοχαμένους συμπατριώτες του.
Στα γυμνασιακά του χρόνια ακολούθησε τον πατέρα του στην Αθήνα, για να συνδράμει την οικογένειά του. Με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών σπουδών μετέβη στη Στοκχόλμη, για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. Εκεί, γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, Έρικα Κνίκμαν, ζωγράφο και αρχιτέκτονα κηπουρικής, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Μαριάννα, η οποία σήμερα είναι Εισαγγελέας και Επίτροπος (Commissioner) της Μητροπολιτικής Περιφέρειας για την Αποκατάσταση των Υδάτων της Μείζονος περιοχής του Σικάγου.
Τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης
Το 1962 επέστρεψε στην Αθήνα. Δύο χρόνια μετά, το 1964, έχοντας υπηρετήσει στο Ελληνικό Ναυτικό, μετανάστευσε το με την οικογένεια του στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο παππούς του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Δημήτριος, ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας, έχοντας μεταναστεύσει στο Σικάγο από το 1888. Στο «όνειρο» τον ακολούθησαν τα αδέλφια του Θεόδωρος, το 1898 και Νίκος, το 1904. Ο Θεόδωρος υπηρέτησε κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αξιωματικός, στον Ειρηνικό, ενώ ήταν δραστήριο στέλεχος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του Σικάγου, όπου σε πάρκο του Μπέβερλι Χιλς υπάρχει και ένα μνημείο προς τιμήν του. Τα ονόματα του παππού και των άλλων μελών της οικογένειάς του καταγράφηκαν στην ιστορία της πόλης, όπως και στο Μουσείο Μετανάστευσης στη νήσο «Ελλις Αϊλαντ» της Νέας Υόρκης, εκεί όπου πατούσαν για πρώτη φορά το πόδι τους όσοι μετανάστευαν στην Αμερική. Τα 100χρονα των Σπυροπουλαίων στο Σικάγο, τίμησε πριν από μερικά χρόνια η οργάνωση «Chicago Historical Society», όπου την τιμητική περγαμηνή παρέλαβε ο Θεόδωρος Σπυρόπ ουλος.
Τα πρώτα χρόνια του Θεόδωρου Σπυρόπουλου στην Αμερική ήταν εξαιρετικά δύσκολα και σημαδεύθηκαν από την τραγική απώλεια του αγαπημένου αδελφού του, Νίκο. Ο νεαρός Θεόδωρος ακολούθησε διάφορες επαγγελματικές διαδρομές: εργάσθηκε στο ανθοπωλείο του παππού του, ως πωλητής σε πρατήριο βενζίνης, ως πλανόδιος πωλητής ανταλλακτικών αυτοκινήτων και χημικών. Ήταν, όμως, αποφασισμένος να τα καταφέρει. Και το πέτυχε, εργαζόμενος άοκνα δεκαοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο. Με επιμονή και υπομονή, αλλά και περισσή ευγένεια, που τον διέκριναν μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να εδραιωθεί στο δύσκολο χώρο των πετρελαιοειδών προϊόντων, για να φτάσει να διευθύνει τέσσερις Αμερικανικές εταιρίες, με πρώτη την «T.G.S. National Wholesalers».
Μπροστάρης στα κοινά της Ομογένειας
Η επαγγελματική του επιτυχία δεν τον εμπόδισε να αφιερώνει σημαντικό χρόνο σε ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος στις Η.Π.Α. Αντιθέτως, από τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσής του στην Αμερική ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά. Ξεκίνησε, όπως όλοι οι μετανάστες, από εθνικοτοπικό σύλλογο, και συγκεκριμένα τον Σύλλογο Καλαβρυτινών στο Σικάγο, που είχε ιδρύσει ο παππούς του. Από το 1966 υπήρξε μέλος της AHEPA. Το 1974, αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, συνεργάστηκε στενά με τον ιδρυτή του American Hellenic Institute, Ευγένιο Ρωσίδη. Έγινε ενεργό μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου και χρηματοδότης του, στηρίζοντας δυναμικά την προάσπιση των εθνικών δικαίων στην Αμερικανική κυβέρνηση.
Όραμά του ήταν η ανάγκη συντονισμού όλης της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας, σε κοινές δράσεις, κάτι που τον οδήγησε και στη δημιουργία ενός οργανισμού-ομπρέλα. Το 1992 πρωτοστατεί στην ίδρυση του ισχυρού, τα χρόνια εκείνα, Ελληνο-Αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Οργανώσεων Ιλλινόϊς «Η Ένωση» (1991-2006).
Την εποχή εκείνη, η Ελληνική πολιτεία διά του Ανδρέα Παπανδρέου λαμβάνει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη του ρόλου της Ομογένειας, με τη δημιουργία Υφυπουργείου και Γενικής Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Στους κόλπους της Ομογένειας επικρατούσε ενθουσιασμός και μεγάλη διάθεση για δράση.
Αγώνας για τα εθνικά μας θέματα
Υπό την ηγεσία του Θεόδωρου Σπυρόπουλου (1992-2006) το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο έκανε ένα δυναμικό ξεκίνημα για τη στήριξη του Κυπριακού και Μακεδονικού ζητήματος.
Διοργάνωσε τρεις επιτυχημένες διαδηλώσεις σε Ουάσινγκτον, Σικάγο και Νέα Υόρκη για το Μακεδονικό θέμα. Το 1994, με την κινητοποίησή του, πετυχαίνει την αποστολή 200.000 επιστολών στον τότε Αμερικανό πρόεδρο, ώστε να αποτραπεί η αναγνώριση των Σκοπίων από την Αμερικανική κυβέρνηση. Μία προσπάθεια που δεν εγκατέλειψε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αξιόλογη και η πρωτοβουλία που ανέλαβε, ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ, στο Σικάγο, το Μάιο το 2012, όταν έκανε τις ολοσέλιδες πληρωμένες καταχωρήσεις σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, με εμπεριστατωμένα ιστορικά στοιχεία και πολιτικά γεγονότα για το θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Η πρωτοβουλία αυτή είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα, καθώς ο αντίκτυπος ήταν αρκούντος αισθητός.
Στο ενεργητικό του Θεόδωρου Σπυρόπουλου καταγράφεται-μεταξύ άλλων-και η πρωτοβουλία του να επανεκδώσει το βιβλίου «The blight of Asia», του George Horton, Αμερικανού Γενικού Προξένου στη Σμύρνη κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το βιβλίο στάλθηκε σε όλα τα μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου και στους Ευρωπαίους διπλωμάτες που υπηρετούσαν την εποχή εκείνη στην Αμερική.
«Η ιστορία πρέπει να διδάσκεται, όχι με σκοπό την καλλιέργεια μίσους και εκδίκησης, αλλά την ολοκληρωμένη γνώση και συνείδηση των λαών, στοιχεία που καθιστούν την ανθρωπότητα καλά πληροφορημένη και προετοιμασμένη για το μέλλον», υποστήριζε πάντα ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος.
Από την αρχή της ανάμειξής του με τα κοινά της Ομογένειας, στήριξε και στηρίζει, ενεργά και την ανάδειξη πολιτικών Ελληνοαμερικανικής καταγωγής και φιλελλήνων.
Ειδικά στα εθνικά μας θέματα επεδίωξε πολλές φορές στενότερη συνεργασία μεταξύ Ελληνικής Πολιτείας και Ομογένειας, οργανώνοντας κοινές συσκέψεις προέδρων Ομογενειακών Οργανισμών, σε συνεργασία με τους πρέσβεις της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον, Αλέξανδρο Μαλλιά και Βασίλη Κασκαρέλη.
Στήριζε, με κάθε τρόπο, τις πρωτοβουλίες των εθνικοτοπικών οργανώσεων για την προβολή των ελληνικών δικαίων, ενώ ανέλαβε πλήθος πρωτοβουλιών για τη στήριξη της γενέτειρας, ειδικότερα τα δύσκολα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ως πρόεδρος της άτυπης επιτροπής για Προσωρινή Απασχόληση Ελλήνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος, πρωτοστάτησε στη στήριξη τροπολογίας που κατέθεσε ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από τη Νέα Υόρκη, Τσαρλς, να παρέχεται η δυνατότητα σε νέους επιστήμονες και σε εκπαιδευτικούς ξένων γλωσσών να εργαστούν στις ΗΠΑ για ένα έτος, με σκοπό να επιτραπεί και σε ομογενείς επιχειρηματίες να απασχολήσουν μεγάλο αριθμό Ελλήνων υπηκόων.
Όραμά του, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν η Ελλάδα να καταστεί το κέντρο διοχέτευσης εμπορικών συναλλαγών ανάμεσα σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος, και μόνιμος χορηγός, της Διεθνούς Εκθέσεως «Ερμής», με στόχο την ανάπτυξη της οικονομικής διπλωματίας Ελλάδας – Αμερικής.
Η απουσία μιας εθνικής, σταθερής, μακρόπνοης και μακροπρόθεσμης εξωτερικής πολιτικής, ήταν και παραμένει κατά τον ίδιο το μεγαλύτερο εξ όλων των προβλημάτων με τη γενέτειρα.
«Η διαρκής αλλαγή των θέσεων της χώρας μας με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, ή ακόμη και η διαφορά θέσεων μεταξύ στελεχών της ίδιας κυβέρνησης, υπήρξε συχνό φαινόμενο, με αποτέλεσμα να δεχόμαστε ακόμη και ειρωνικά σχόλια από Αμερικανούς πολιτικούς», σημειώνει στην υπό έκδοση βιογραφία του. «Ιδιαίτερα στο σημερινό ευμετάβλητο περιβάλλον των μεγάλων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων η χάραξη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής είναι επιτακτική. Τα τεράστια γεωστρατηγικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα πρέπει, επιτέλους, να τεθούν σε δημόσιο διάλογο και να χαραχθεί συγκεκριμένη ενεργειακή στρατηγική και πολιτική για την οικονομική διασφάλιση του ελληνικού λαού και της χώρας».
Οικολογική δράση
Το 1994 ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος ανέλαβε την προεδρία του Αμερικανικού Ιδρύματος «Φύτεψε τις Ρίζες σου στην Ελλάδα», επίτιμο μέλλος του οποίου είναι-μεταξύ άλλων-και η Χίλαρη Κλίντον.
Σε μία προσπάθεια να προωθηθεί ο εθελοντισμός και η περιβαλλοντική συνείδηση στην Ελλάδα, ιδίως στις νεότερες γενεές, έγιναν πολλές εκατοντάδες αναδασώσεις, σε ορεινές, ακριτικές και αρχαιολογικές περιοχές, σε συνεργασία με Δήμους και Κοινότητες, τους οποίους το Ίδρυμα επιχορηγεί με 4.000 δολάρια για κάθε δεντροφύτευση,. Ακόμα και το φετινό καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, δεν έπαψε να νοιάζεται για την πορεία των αναδασώσεων. Συντόνισε και χρηματοδότησε, με προσωπικούς πόρους, τις εργασίες διαμόρφωσης άλσους στο Δημοτικό Σχολείο Κεραμίου, στη Λέσβο, με αποτέλεσμα να παραδοθεί ένας καλαίσθητος χώρος, δίπλα από την αυλή του δημοτικού σχολείου και πίσω από την παιδική χαρά όπου παίζουν τα παιδιά καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ευχαριστώντας τους εθελοντές δήλωσε: «Ο εθελοντισμός σήμερα, με τη μορφή της κοινωνικής συνεισφοράς, προσφέρει ελπίδα στον σύγχρονο πολύπλοκο κόσμο μας και κυρίως στην δοκιμαζόμενη τα τελευταία χρόνια Ελληνική κοινωνία».
Φιλανθρωπική δράση
Ένα κομμάτι, για το οποίο ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος δεν ήθελε να μιλάει ήταν η μεγάλη του φιλανθρωπική του δράση. Στην πορεία του, εκτός από την οργανωμένη ομογένεια, στήριξε πάντοτε και τον Ομογενειακό Τύπο, το ρόλο του οποίου θεωρούσε καθοριστικό.
Η ενασχόληση με το Σ.Α.Ε.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος συμμετέχει ενεργά στις συζητήσεις για τη δημιουργία του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (Σ.Α.Ε.). Εξ αρχής, και με κάθε τρόπο, τονίζει την αναγκαιότητα το Σ.Α.Ε. να είναι ανεξάρτητο, οικονομικά και πολιτικά, από την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση. Το 1995 στην ιδρυτική συνέλευση του Σ.Α.Ε. εκλέγεται πρόεδρος του παγκόσμιου προεδρείου κατά την πρώτη ψηφοφορία. Η σχετική ανακοίνωση έγινε από τον τότε υφυπουργό Απόδημου Ελληνισμού Γρηγόρη Νιώτη, ο οποίος και τον συνεχάρη, παρουσία πλήθους Ελληνοαμερικανών. Απρόσμενα όμως, στη συνέχεια, ανακηρύχθηκε άκυρη η πρώτη ψηφοφορία με τη δικαιολογία ότι «το όνομα προτιμήσεως δεν ήταν σημειωμένο σύμφωνα με τον Ελληνικό Νόμο», χωρίς όμως να έχει ανακοινωθεί εκ των προτέρων σχετική πρόβλεψη.
Εννέα χρόνια μετά, το 2006, παρ’ όλη την πικρία του, ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος αποφασίζει να θέσει υποψηφιότητα, αυτή τη φορά, ως Συντονιστής Σ.Α.Ε., Περιφέρειας Η.Π.Α. και εκλέγεται. Κύριος σκοπός του ήταν να ασκήσει πιέσεις για την αλλαγή του Νόμου Ν.3480/2006 περί «Οργάνωση, λειτουργία και αρμοδιότητες του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (Σ.Α.Ε.) και άλλες διατάξεις».
Τον Φεβρουάριο του 2010 ζητά, με ανοιχτή επιστολή, να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση του Σ.Α.Ε., λόγω της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, παροτρύνοντας την Ομογένεια να συνεισφέρει στη γενέτειρα με όποιο τρόπο δύναται.
Η θητεία του παγκοσμίου προεδρείου του Σ.Α.Ε., λόγω των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ελλάδα, παρατείνεται μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2012, οπότε και συστήνεται επιτροπή για την κατάρτιση νέου σχεδίου για τον εν λόγω Νόμο. Ο ίδιος συμμετέχει στην Επιτροπή και καταθέτει μελέτη και προτάσεις, με στόχο την εκπροσώπηση όλων των δυνάμεων της Ομογένειας σ’ αυτό, με ισότιμο τρόπο, την αυτοδυναμία και αυτοχρηματοδότηση του θεσμού. Το υπό ψήφιση σχετικό Νομοσχέδιο στηρίχθηκε κυρίως στις προτάσεις του.
Αξίωνε την χάραξη σταθερής και διαρκούς Εθνικής Στρατηγικής
Ο Θ. Σπυρόπουλος πίστευε ότι ο Οικουμενικός Ελληνισμός και η έκφραση των δυνάμεών του δεν μπορεί να παραμείνει ζήτημα μεταβαλλόμενης κυβερνητικής πολιτικής, αλλά σταθερής και διαρκούς Εθνικής Στρατηγικής.
Στην τελευταία συνέντευξη, που παραχώρησε στην εφημερίδα «Hellenic News», σημειώνει μεταξύ άλλων: «Η εξέλιξη του Σ.Α.Ε. είναι πλέον θέμα βούλησης των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Αντιλαμβάνομαι ότι, δυστυχώς, υπάρχει διαφωνία μεταξύ των κομμάτων σε σχέση με την πρότασή μας τα μέλη του Σ.Α.Ε. να είναι, εκτός των νομικών προσώπων, και φυσικά πρόσωπα. Η συμπερίληψη φυσικών προσώπων σε ένα παγκόσμιο όργανο Ελληνισμού εναρμονίζεται με τη ρητή πρόβλεψη του Ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 108 παρ. 2) που μιλάει για «την έκφραση των δυνάμεων του απανταχού Ελληνισμού». Γνωρίζουμε όλοι μας ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων του Εξωτερικού είναι εκτός οργανωμένης Ομογένειας, για διάφορους λόγους. Το γεγονός αυτό, δεν πρέπει να τους στερεί το δικαίωμα συμμετοχής στο υπό αναδιαμόρφωση Σ.Α.Ε. Διαφορετικά, θα στήσουμε ένα νέο Σ.Α.Ε. ,με τα ίδια «υλικά» και συνεπώς μη λειτουργικό».
Για την ανάδειξη της Ελληνικής και Ελληνόγλωσσης Παιδείας
Ζήτημα πρώτης προτεραιότητας υπήρξε για τον Θεόδωρο Σπυρόπουλο η ανάδειξη της Ελληνικής και Ελληνόγλωσσης Παιδείας, για την οποία κατέβαλλε άοκνες προσπάθειες.
«Το πολύτιμο αγαθό της Ελληνικής Παιδείας, που κληρονομήσαμε ως έθνος, οφείλουμε να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Το οφείλουμε όχι μόνο στις μετέπειτα γενιές, αλλά και στους αμέτρητους φιλέλληνες που έχουμε παγκοσμίως», είχε τονίσει χαρακτηριστικά σε μία από τις λιγοστές συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει, το 2012, στο ΑΝΑ-ΜΠΑ.
Η φιλοσοφία του στηρίχθηκε στην πεποίθηση ότι «Ελληνισμός και Παιδεία είναι έννοιες ταυτόσημες». Υποστήριζε ακόμη ότι «ως Έλληνες οφείλουμε να προσεγγίσουμε αυτό που ιστορικά εκπροσωπούμε. Δεν αρκεί να επικαλούμαστε την προσφορά των προγόνων μας στην Παιδεία και τον Πολιτισμό. Οφείλουμε να μελετήσουμε, να κατανοήσουμε και στη συνέχεια να μεταδώσουμε αυτή την προσφορά. Η αυτογνωσία σε προσωπικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο, καθώς και η ανάκτηση της Ελληνικής μας Παιδείας, πρέπει να είναι το πρωταρχικό μας μέλημα» .
Το 2006 διοργανώνει στους Δελφούς παγκόσμιο συνέδριο για την αναβίωση της Δελφικής Ιδέας, με τη συμμετοχή διακεκριμένων Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ελλήνων Επιστημόνων. Τα τελευταία χρόνια διοργάνωσε πανεθνικά και περιφερειακά συμπόσια Παιδείας στις Η.Π.Α., προσκαλώντας όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και πρόσωπα σε συνεργασία για την προώθηση της Ελληνόγλωσσης Εκπαίδευσης.
Συνέβαλλε, ακόμη, στην προώθηση των Charter Schools, ενώ στήριξε τη δημιουργία της Ομοσπονδίας Δασκάλων για να ενώσει τους Ομογενείς εκπαιδευτικούς και να προωθήσει ζητήματα που τους αφορούν. Το 2011, μέσω μεγάλης χορηγίας του Ιδρύματος «Θεόδωρος και Έρρικα Σπυρόπουλος», μερίμνησε για τη δημιουργία προγράμματος κατάρτισης και πιστοποίησης Ομογενών εκπαιδευτικών στο Πανεπιστήμιο Northeastern Illinois για την επιμόρφωση και πιστοποίηση Ομογενών εκπαιδευτικών. Δυστυχώς, ενώ είχε πάρει γραπτή διαβεβαίωση του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας, η τότε υφυπουργός Φώφη Γεννηματά δεν προχώρησε στην υποσχόμενη στήριξη του προγράμματος, με σχετική νομοθετική ρύθμιση.
Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος ενίσχυσε οικονομικά πλήθος πανεπιστημιακών προγραμμάτων, κοινοτικών σχολείων, προγραμμάτων ανταλλαγής φοιτητών με Ελλάδα και υποτροφιών, καθώς και συνέδρια που αφορούν στην προβολή του Ελληνισμού σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Αμερικής. Εξέδωσε δύο χρήσιμους καταλόγους για την Ελλάδα και την ομογένεια: 1) τον «Κατάλογο των Ελληνο-Αμερικανικών Σχολείων στις Η.Π.Α.», στον οποίο καταγράφονται τα στοιχεία επικοινωνίας των φορέων Παιδείας σε Η.Π.Α. και Ελλάδα, των Κοινοτικών και των Σχολείων Charter Ελληνικού Ενδιαφέροντος και τον «Κατάλογο Ελληνο-Αμερικανών Ακαδημαϊκών και Επιστημόνων», στον οποίο καταγράφονται στοιχεία επικοινωνίας Ακαδημαϊκών και Επιστημόνων Ελληνικής καταγωγής, Ελληνικών προγραμμάτων, Εδρών και Κέντρων σε Αμερικανικά Πανεπιστήμια καθώς και τα Ιδρύματα που παρέχουν υποτροφίες σε Ελληνο-Αμερικανούς. Διοργάνωσε και χρηματοδότησε αρκετά συνέδρια και προγράμματα νέων.
«Δεῖ δὲ χρημάτων, καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων (το χρήμα είναι αναγκαίο, χωρίς αυτό τίποτε δε γίνεται από όσα πρέπει)», έλεγε ο Δημοσθένης Ολυνθιακός ά, γι΄ αυτό και ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος προέτρεπε την οικονομικά εύρωστη Ελληνοαμερικανική κοινότητα να δημιουργήσει ένα κοινό «Ταμείο Ελληνισμού», ώστε η ομογένεια να αναλάβει τις ευθύνες της για τη στήριξη των δικών της θεμάτων.
Το 2013 δημιούργησε το μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα «Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας Μείζονος Σικάγου», το οποίο στεγάζεται σε κτίριο που αγόρασε ο ίδιος στην οδό 5941 N. Milwaukee Ave., Chicago, IL 60646 για την φιλοξενία διαλέξεων, σεμιναρίων, ημερίδων, συνεδρίων, εκθέσεων, θεατρικών παραστάσεων, κινηματογραφικών προβολών και συνεδριάσεων. Το κτήριο διαθέτει αίθουσα εκδηλώσεων, στον πρώτο όροφο, χωρητικότητας 200 θέσεων, ενώ στο δεύτερο όροφο στεγάζονται τα γραφεία όπου θα φιλοξενούνται τα αρχεία και οι συνεδριάσεις συλλόγων, σωματείων και ενδιαφερομένων ομάδων Ελληνοαμερικανών. Παράλληλος στόχος της πρωτοβουλίας αυτής ήταν η υποστήριξη των υπαρχόντων ομογενειακών οργανώσεων, που στην πλειοψηφία τους δεν διαθέτουν ιδιόκτητα κτίρια, και η ανάδειξη του κτιρίου σε τόπο συνάντησης του Ελληνισμού της περιοχής για συνέργεια σε ζητήματα Ελληνοαμερικανικού, Ελληνικού και Κυπριακού ενδιαφέροντος και Ελληνο-Αμερικανικής φιλίας.
Χρέος προς την Πατρίδα
Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος δεν δίστασε να πάει πολλές φορές κόντρα στο κατεστημένο, στις κυρίαρχες πεποιθήσεις και να ασκεί εποικοδομητική κριτική, μέσα και έξω από τους οργανισμούς που υπηρέτησε και υπηρετεί. Πίστευε στη συλλογική προσπάθεια καθώς συχνά επεσήμανε στην αρθρογραφία του όλοι «είμαστε ένα» και «το εμείς πρέπει να αντικαταστήσει το εγώ». Για τη σημερινή εποχή, γεμάτη προκλήσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο μας παρότρυνε: «Ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον κόσμο».
Για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα θεωρούσε ότι οφείλεται στην παγκόσμια πολιτισμική κρίση, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων: οικονομική, κοινωνική, πολιτική, αξιακή και εκπαιδευτική. Οραματίσθηκε την Ελλάδα ως την κοιτίδα ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος που δημιουργείται μέσα από τις καταρρέουσες πολιτισμικές δομές που στηρίχθηκαν στον άκρατο υλισμό και στην οικονομίστικη λογική.
Χαρακτηριστικά σημείωνε στην τελευταία του συνέντευξη: «Ως εθνική οντότητα οφείλουμε να αντιληφθούμε το χρέος και την ευθύνη που απορρέει από αυτό που εκπροσωπούμε πολιτισμικά, αλλά και Εθνικά. Είμαστε Έλληνες Ομογενείς και εκπροσωπούμε στη δεύτερη πατρίδα μας το σύστημα των ανθρωπιστικών Ελληνικών αξιών που γέννησαν τον Δυτικό Πολιτισμό και τη Δημοκρατία. Οι αξίες αυτές, αποτελούν το μοναδικό αντίδοτο της κρίσης της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας. Έχουμε την υποχρέωση να τις υπερασπιστούμε, όπως και την πατρίδα μας, την Ελλάδα, που βρίσκεται σε κίνδυνο»
